Środki wyrazu, jakich użył w rejestrowaniu metamorfozy dzięciołka Jonathan A. Rosenbaum, momentami obficie ociekać będą niewyszukanym banałem 4
„Wszystkie zwierzęta powinny współpracować” – brzmi nieuchronny werdykt patrona lasu, w którym dotychczas brylował dzięciołek Woody. Nadzorcy dosyć mieli ptaka dostarczającego mieszkańcom tego rejonu nieuzasadnionych „atrakcji”. Teczka wybryków Woody'ego stale pęczniała. „Musisz skończyć z tymi wygłupami” – ostrzegali bezskutecznie ci, którzy pilnowali, by las rozwijał się harmonijnie. Reszta zwierząt też narzekała na nieokiełznany temperament zawadiaki. Wkrótce ptak otrzymał propozycję nie do odrzucenia, w myśl której powinien się wynieść z dotychczasowego matecznika. Woody przyjął ów warunek z bólem serca, ale też jako osobistą zniewagę. Sam uważał, że dodaje bezcennego kolorytu swojemu lasowi. Obrażony na dotychczasowych współmieszkańców zmuszony został zatem oddalić się z ukochanych stron.
W pobliżu lasu funkcjonują dwa młodzieżowe obozy. Zostały założone w miejscu, które kupił ongiś globtroter Albert. „Przyjechał tu w czasie gorączki złota” – głosi legenda o nieżyjącym już patronie. Intencją Alberta, który prawdopodobnie nie znalazł tu spodziewanego złota, była integracja środowisk młodzieżowych na bazie ich konkurencji sportowej i naukowej. Dwa zantagonizowane na tle ducha wyczynu oraz wiedzy obozy podjęły ze sobą rywalizację z korzyścią dla miejsca oraz zamieszkujących je członków. Pozostający bez przydziału dzięciołek Woody zasilił siłą rzeczy obóz Woo hoo. Ten w przeciwieństwie do sąsiedniego – Hu raa – cieszy się wprawdzie opinią miejsca dość niekrępującego, ale ze swoim rywalem notorycznie przegrywa pojedynki na niwie sprawnościowej i intelektualnej. Dzięciołek Woody dostanie zatem od losu niepowtarzalną szansę, by wniknąć w środowisko, któremu może pomóc przełamać sportowy, a także naukowy impas. Ptak otrzyma również możliwość rehabilitacji w gronie, gdzie nieznane dotąd indywidualiście cechy ważne dla egzystencji w grupie będą odgrywać kluczową rolę.
Dzięciołek Woody jedzie na obóz stanowi prostą opowieść o mentalnej przemianie krnąbrnego, zapatrzonego dotychczas we własne potrzeby bohatera w postać umiejącą działać na rzecz grupy. Środki wyrazu, jakich użył w rejestrowaniu tej metamorfozy Jonathan A. Rosenbaum, momentami obficie ociekać będą niewyszukanym banałem. Reżyser produkcji z definicji technologicznie barwnej użył w warstwie merytorycznej arsenału skrajnie skontrastowanego. Albert – ojciec założyciel – pozostawił po sobie osobliwą schedę. Walczyły w poszukiwaczu złota dwie natury: żołnierza i artysty. Obozy działające na mocy woli Alberta są więc emanacją cech właściwych tym postawom. Na tle kiepsko zorganizowanej i pozbawionej motywacji młodzieży Woo hoo prym musi przejąć zmilitaryzowany i karny team Hu raa. Przeciwstawienie obu zespołów miałoby sens, gdyby na ich postawach pojawiły się jakiekolwiek półcienie. A tak w czarno-białym zderzeniu dwóch systemów wartości łatwo odgadnąć epilog tej przewidywalnej opowieści. Zwłaszcza gdy jedną z ekip wspomoże szalony, ale dobroduszny dzięcioł.
„Jak mam wprawić obóz w katastrofę, skoro wszystkie katastrofy przydarzają się mnie?” – przyznaje bezradnie myszołów Buzz, który w rywalizacji dwóch zespołów zwietrzył szansę na rozegranie swojej partykularnej rozgrywki. Pojedynek dzięciołka Woody’ego z nieudacznym harcownikiem stanowić będzie dodatkowy, choć niespecjalnie śmieszny wątek trywialnej dosyć historii przedstawionej przez Jonathana A. Rosenbauma. Jego film nie okazał się jakaś spektakularną katastrofą. Irytujący śmiech dzięciołka Woddy’ego skutecznie wybudził zaś z letargu tych, którzy oczekiwali na ekranie czegoś więcej niż kalkomanii obrazów, jakie już kiedyś poznali.
